martes, agosto 09, 2005

(Introducción) PREFACIO

PREFACIO


Mi nombre es Fran y me voy a enseñar fisioterapia a la India, a una ONG llamada “Vicens Ferrer”. ¿Quién soy yo? A veces es difícil hablar de uno mismo sin caer en la arrogancia o en la modestia pero intentare desnudarme un poco. Soy alguien que cree en el Amor, el Amor gratuito, en toda su grandeza, sin pedir nada a cambio que no sea también Amor. ¡Estoy enamorado del Amor! Soy amigo de mis amigos y, a veces, hasta pienso que el mundo entero es amigo mío. Cosa difícil en los días que corren, o como diría mas de uno, los días no corren, ¡vuelan!
Mi vida se ha caracterizado por una búsqueda constante: de mi mismo, del amor, de un camino. Creo que, más o menos, lo he encontrado todo. Se quien soy y estoy muy a gusto conmigo mismo, cada día más. El amor… lo encontré pero se me escapo de las manos cuando menos me lo esperaba, pero… que bonito fue y cuanto he aprendido de aquellos momentos y de esa persona. Lo digo de verdad, con el corazón en la mano. Creo que me mejoró como ser humano y me hizo ver cosas que antes se me escondían. Incluso podría decir que este viaje se lo debo a ella, ya que ella me descubrió el Amor y este viaje no es otra cosa sino Amor.
De este viaje no espero nada especial. Ayudar en lo posible y, como una esponja, empaparme de todo lo que se cruce en mi camino, absorber cada segundo de este viaje, aprender de cada momento, y experimentar hasta la saciedad. Pero, sobre todo, dar y recibir Amor. Como muy bien dijo mi hermano Edu: “en estos viajes se supone que vas a ayudar, pero realmente, ¿Quién ayuda a quien?



Amor para todos!

6 comentarios :

Anónimo dijo...

Felicidades por la iniciativa, espero que nos cuentes muchas cosas

Anónimo dijo...

Enhorabuena, eres una persona con mucho corazon. Desde Lleida con amor, un abrazo!

Anónimo dijo...

SIEMPRE HE PENSADO QUE ERES UN CIELO..... PERO AHORA ENCIMA TE LO ESTAS GANANDO...
UN BESAZO DSD LLEIDA

Anónimo dijo...

Vaya pasada, yo tambien quiero ir contigo!!!, pero para llevarte a mi boda!!!!! jejejeje, es broma.
Enhorabuena, se despide Quique y Laura.-

Unknown dijo...

Fran vull que sapiguis que ets un tio genial i que aquest blog es collonut no deixaras de sorpendrem
LATO

Unknown dijo...

Es fantàstic ! me trobat a Anantapur una altre vegada, a la porta de la meva caseta esperant la sortida del sol. Crec que t'has de sentir orgullós de la teva tasca allà. La meva experiencia va ser sentirme rodejada d'Amor tot el día. I jo que em pensaba que ja ho sabía tot de l'India doncs era el meu 4art viatge al país millor del món. L'India atrapa i la Fundació encara més. No hi ha paraules per descriure tot el que se sent quan es viu allà. El Vicenç, l'Anne, el Moncho, el Sasi, i tot el staf de la Fundació que té una preparació, una vocació, i un saber estar que el que no hi ha anat ni s'immagina. Segurament al Novembre podré tornar al país dels meus amors. Amor per tots